Zgodnie z maksymą „Hindenburg, Werkstatt im Grünen” (warsztat w zieleni) od lat 20. powstało w Zabrzu wiele terenów zielonych.

Jednym z nich był widoczny tu „Park Miejski” prawie w centrum miasta, z tarasowym wejściem od ul. Dubiela (widoczne kolumny przy wejściu od ulicy), założony na nieużytkach między rzeką Bytomką a zasypanym w latach 1953-56 Kanałem Sztolniowym.

Dzisiejszy Park im. Poległych Bohaterów zaprojektował wybitny architekt terenów zielonych Gustav Allinger (1891-1974), urodzony w Wirtembergii i działający w Berlinie, przy współpracy Fritza Bercklinga – ówczesnego miejskiego ogrodnika. Budowano go w dwóch etapach. W latach 1924-30 i dokończono po roku 1930. Jest on założenie symetrycznym, wzdłuż głównej osi, z geometrycznym układem alejek i placów. Posiada klasyczną, europejską formę z pierwszej połowy XX wieku, jak np. Park Miejski w Hamburgu.

To już trzecia nazwa parku. Najpierw nazywał się „Park Miejski”. Potem w 1934 r nazwano go „Skagerrak-Park” , od cieśniny duńskiej Skagerrak, gdzie miało miejsce wielkie starcie flot liniowych niemieckich i brytyjskich tzw. bitwa jutlandzka (1916). Starcie nie przyniosło rozstrzygnięcia, a obie floty ogłosiły zwycięstwo.

Zdjęcie do tej pocztówki wykonano tuż po otwarciu parku, o czym świadczy niska, świeżo zasadzona roślinność.

Rośnie tam 85 gatunków drzew i krzewów rodzimego i obcego pochodzenia.