Było to jedno z wielu małych kin w Zabrzu, każda dzielnica miała kiedyś swoje. Nie mogły równać się z takim „Marzeniem”, czy „Romą”, ale były blisko i bilety były tańsze. W każdą niedzielę dzieciaki szły na mszę, na poranek w kinie i na końcu do sąsiadującej z kinem lodziarni. Relacja  Adama Sołtysika  który miał okazję odwiedzić serce kina, kabinę operatora: „Wchodziło się tam od podwórka, po schodach. Były dwa projektory filmowe i jeden mniejszy do przeźroczy. Projektory potężne na łuk elektryczny z całym systemem odprowadzania spalin i chłodzenia. W drugim pomieszczeniu w szafach generatory wysokiego napięcia. Huczało to wszystko niemiłosiernie. Przy wymianie szpuli trzeba było także wymienić elektrody. W zależności od filmu 5 – 6 razy. Potem trzeba było szpulę przewinąć na przewijarce do początku”.
Kino „Nord-Lichtspiele”, bo tak się nazywało, otwarto 20 listopada 1931 roku przy Kronprinzenstraße 179. Jego dzierżawcami było rodzeństwo Hermann i Margarethe Schultz. W innym źródle padano że był to Georg Schultz.

Budynek należał wcześniej do restauracji Kaiser-Krone.  Na widowni było 275 twardych drewnianych krzeseł. W 1941 roku planowano wybudowanie nowego kina „Nord-Lichtspiele” pod numerem 142, ale do realizacji projektu nie doszło. Po wojnie nazwano je „Słońce” i sprawiało radość okolicznym mieszkańcom aż do początku lat 80-tych kiedy to budynek zburzono. Dwa sąsiednie domy również już nie istnieją.