Po drugiej wojnie światowej dom przejmuje największy „sponsor i budowniczy” Zaborza czasów PRL-u Kopalnia Węgla Kamiennego „Zabrze”.
Ze swą wielością pomieszczeń i wielką salą nadawał się doskonale na Dom Kultury. Taki też w budynku kopalnia otwarła. Działało w nim też kino.

Na scenie w dużej sali występował teatr amatorski z Domu Młodego Górnika przy ulicy Janika.
Działało tam wiele sekcji o różnorodnych profilach.
Orkiestra akordeonistów pod kierownictwem Erwina Kostowskiego i później Władysława Rzeszowskiego, znana w całym regionie, występowała w latach 60-tych przez kamerami Telewizji Katowice.

Zabrzański plastyk Michał Wiejak wspomina: „W 1956 r. pani Krystyna Jędrzejowska zorganizowała Zespół Plastyków Amatorów, który działa nieprzerwanie do dziś pod nazwą „18 Obsydian”. Jest to drugi, po grupie Janowskiej, najstarszy działający zespół na Śląsku a może i w Polsce.
W latach 50-ych i 60-tych zespół miał wiele wystaw, w tym wystaw zagranicznych. Wywodzą się z niego tacy znani malarze jak obecny rektor ASP Antoni Cygan, Witold Berus czy Krzysztof Rumin. Działał tam klub fotografów amatorów.
W latach siedemdziesiątych budynek, a zwłaszcza jego oficyna, był już w złym stanie technicznym. Z tego powodu pracownia plastyków została przeniesiona do budynku przy ul Wolności, dokładnie na przeciw dzisiejszej „Łaźni łańcuszkowej”.

Byli tam też modelarze, budujący statki i samoloty. Chór mieszany pod kierownictwem pana Skuteli, oraz zespół taneczny z Szymonem Bednorzem na czele.
Jeżeli jakaś sekcja została pominięta, proszę o kontakt.

W sali na piętrze postawiono jeden z pierwszych na Zaborzu telewizorów. Niektóre audycje zbierały spore grupy oglądających.

No i było tam też pełnoekranowe kino „Zaborze”. Filmy zmieniały się co 3 – 4 dni. W niedziele były „poranki” dla dzieci. Wchodziło się tam głównym wejściem, potem w lewo krótkim korytarzem do małego hallu, gdzie znajdowała się kasa. Wyjście było na tyłach budynku.
Po wejściu w prawo była sala prób, gdzie ćwiczyli najczęściej akordeoniści, na wprost była portiernia.

W ten sposób wielu „młodych i krnąbrnych” zamiast pić „jabole po krzakach” rozwijało tam swe wrodzone, czy nabyte talenty. A wszystko to za pieniądze kopalni „Zabrze”, później „Zabrze-Bielszowice” i Związku Zawodowego Górników.

Tych pieniędzy nie starczało niestety na remonty bieżące obiektu, więc technicznie popadał powoli w ruinę. Zakończyło się to pożarem dachu w ok. 1984-85 roku, który wybuchł w nocy przed północą, po czym budynek rozebrano, nic nowego tam do dziś nie budując.