Już w 1900 roku naczelnik gminy Małe Zabrze ogłosił że firma stoi na skraju bankructwa, nie przynosi gminie żadnych dochodów i jest w gminie zadłużona. W tym okresie zakład wielokrotnie składał skargi sądowne o zbyt duże podatki na rzecz przyległych do niego gmin Klein Zabrze i Zaborze.

W tymże roku dyrektorem generalnym huty był niejaki Pastor. Działał tam odział wielkiego pieca, pudlingarnia, walcownia żelaza, walcownia blach, piece martenowskie, produkcja kotłów parowych, wydział budowy maszyn, produkcja drobnych wyrobów z żelaza, odlewnia żelaza, warsztat mechaniczny i koksownia. Zatrudniano 599 pracowników.

Unowocześnienie i modernizacja huty pochłaniała duże sumy pieniędzy, co doprowadziło do kolejnego bankructwa i przejęcia jej w 1903 roku przez założone przez Friedricha Friedlaendera „Oberschlesischen Kokswerke und Chemische Fabriken A.G. – Górnośląskie Zakłady Koksownicze i Fabryki Chemiczne, Spółka Akcyjna w Berlinie, ” później część koncern Scheringa. Był to największy w Europie koncern koksochemiczny.

W tym samym roku, lub rok później zatrzymano koksownię, ale piece rozebrano dopiero po 15 latach. Nowy właściciel huty posiadał już kilka nowoczesnych koksowni i zlikwidował również inne wydziały surowcowe.

Na terenie Huty Reden znajdowało się wówczas wiele specjalistycznych wydziałów spółki jak: wytwórnia drobnych wyrobów żelaznych, zakład budowy maszyn z warsztatem mechanicznym, odlewnia żeliwa, spawalnia elektryczna, ocynkownia, tokarnię korbową i ciągarnię wałową. Zakład produkcji kotłów. Do tego jeszcze zakład budowy pieców koksowniczych i urządzeń do pozyskiwania produktów ubocznych na potrzeby własnych i obcych koksowni.

Zmieniono profil produkcji na budowę maszyn i urządzeń dla górnictwa, koksownictwa i hutnictwa. Rozbudowano zaplecze remontowe dla fabryk wchodzących w skład koncernu, przy czym objęto wiele narzędzi i wyposażenia z zakładów Borsiga.

Wielkie piece, stalownię i koksownię zlikwidowano.

Z kolei czasopismo branżowe „Zeitschrift des Oberschlesischen Berg- und Hüttenmännischen Vereins” podawało w 1914 roku że w hucie zdolny do produkcji jest jeden wielki piec, a kolejny był w fazie projektu.

Istnieje podanie że w czasie I w.ś. W zakładzie produkowano części do sterowców, ale nie ma na to potwierdzenia.

W czerwcu 1921 roku wybuchł tam wielki pożar. Zniszczeniu uległa hala produkcji drobnych wyrobów i kilka sąsiednich budynków. Straty wyniosły kilka milionów marek.

W 1932 roku zakład przejęła spółka „Borsig – Kokswerke GmbH”, powstała z połączenia się górnośląskich zakładów koncernu Scheringa z wydzielonymi pod nazwą „Borsigwerk A. G.” z koncernu Borsigów zakładów w Biskupicach, którym groziło bankructwo. Dyrektorami generalnymi byli Kryuk i dr. -inż. Euling.

W 1938 roku powiększono odlewnię.

W okresie II wojny fabryka produkowała oczywiście elementy uzbrojenia. Na początku 1938 roku inspekcja zbrojeniowa we Wrocławiu sporządziła listę kluczowych firm na swym terytorium i znalazła się na niej „Redenhütte”. W prowadzonym przez inspekcję „Dzienniku Wojennym” (Kriegstagebuch – KTB) znalazł się 31 sierpnia 1943 r. zapis że roczne sprawozdania finansowe i wpisy do rejestrów handlowych i ksiąg akcyjnych firmy (i wielu innych) zostają utajnione.

W kwietniu 1940 r. ta sama inspekcja zapisała hutę na listę przedsiębiorstw które na skutek braku środków transportu (które obsługiwały front) mają trudności z wypełnieniem zadań wojennych, chodziło o produkcję łusek do amunicji.