Zlokalizowano ją w sąsiedztwie szybów kopalni. Dwie pierwsze baterie pieców koksowniczych systemu Coppe’go po 38 komór każdy, uruchomiono w 1884 r. Dzienna produkcja wynosia 220 t koksu, a produktów węglopochodnych nie odzyskiwano. Urządzenia obsługiwano w całości ręcznie. Wzrost zapotrzebowania na koks spowodował, iż w 1897 przebudowano piece koksownicze na urządzenia systemu Otto. Umożliwiło to odzyskiwanie gazu oraz produkcję smoły i amoniaku. Powstały odpowiednie do tego urządzenia i budynki. W 1907 r. powstała trzecia bateria koksownicza.

Kolejna rozbudowa nastąpiła w 1915 r. kiedy wybudowano kolejną baterię koksowniczą z wieżą węglową, sortownię koksu i benzolownię. Łącznie koksownia posiadała 186 komór i produkowała 1000 t koksu oraz gaz, smołę amoniak, benzen, naftalen. W 1930 r. koksownia została zmodernizowana. Zlikwidowano stare baterie i w bezpośrednim sąsiedztwie szybu Władysław wybudowano nową baterię systemu Still na 56 komór. Była ona wyposażona we wszystkie najnowsze zdobycze techniki koksowniczej w latach 30-tych. Produkowano 800 t koksu rocznie. Zmodernizowano inne oddziały węglopochodnych. W 1945 r. Koksownia została zdewastowana przez wojska radzieckie tak, że zastanawiano się nad celowością jej odbudowy. Potrzebny był jednak koks dla hut i w latach 1946-48 zakład został odbudowany. W 1949 wyprodukowano 250 000 t koksu. Kolejna rozbudowa to lata 1952-54. Powstaje bateria typu Otto o 28 komorach. W 1955 produkcja dochodzi do 433 000 t koksu. W 1967 r. zlikwidowano starą baterię i wybudowano nową typu Ja – 65 o 54 komorach. Modernizacji uległy inne oddziały Koksowni. Okres 1970-75 był bardzo trudnym dla zakładu. Kopalnia Pstrowski prowadziła eksploatację górniczą pod koksownią. Spowodowało to szereg zniszczeń.

Autor-Bernard Szczech
Tekst pochodzi z broszury pt. “Biskupice wczoraj” i zamieszczony był na zabrze.aplus.