Hindenburg (132 000 mieszkańców) jest po Wrocławiu największym miastem południowo-wschodnich Niemiec i jednocześnie najmłodszym. Zabrze, Biskupice-Borsigwerk, Zaborze i Maciejów, nieznane wsie, awansowały w 19 stuleciu do rangi ośrodków przemysłowych. Pod nazwą Hindenburg, którą Zabrze otrzymało w roku 1915, połączono je w 1927 roku w jedno miasto. Przed jego władzami stanęły zadanie na które inne miejscowości potrzebowały dziesięcioleci. Takie zdjęcia jak to (Hindenburg z Hutą Donnermarcka na pierwszym planie) udają się rzadko, ponieważ smog nad terenami przemysłowymi, które prawie nie różnią się od innych niemieckich rejonów górniczych, prawie zawsze zasłania widok. Między szybami i fabrykami, między sześciopiętrowymi czynszowymi domami, stoją jeszcze gdzieniegdzie ubogie chłopskie obejścia. Pola na przemian z hałdami, wybrane pokłady pisku i gliny leżą przy zapadliskach po nieczynnych kopalniach. „Gdy jedziemy szarym porankiem elektryczną koleją z jednego przemysłowego miasta do drugiego, przy motorniczym który przeciera zamgloną szybę stoją górnicy, uliczni handlarze, zahartowani życiem mężczyźni, a z każdej strony widzimy wielkie płomienie które jednoczą wszystko: żelazne szkielety podtrzymujące stalowe liny, wielkie piece, przypominające ogromne szyjki od butelek chłodnie, stoją w niekończącej się perspektywie za czarnymi płotami kopalń, a z hałd spływa w dół czerwony żar” (Alfons Paquet). Podobnie jak w Zagłębiu Saary, są robotnicy Górnego Śląska różnego pochodzenia. Ale wszyscy, obojętnie czy niemieckiego, morawskiego lub polskiego języka pochodzą z tego, w 1922 roku brutalnie rozerwanego kraju.