Hans Lukaschek urodził się 22 maja 1885 roku we Wrocławiu.

Jego ojciec Philipp  (1855- ok. 1930), był nauczycielem, potem dyrektorem szkoły podstawowej we Wrocławiu (Volksschule XLII) . Jego dziadek ze strony ojca – Michael, był rolnikiem i kowalem w Łączniku (Lonschnik) powiat Prudnik. Babcia Johanna ur. Pelzer.    Matka Maria (1863-1936) była nauczycielką we Wrocławiu. Jej ojciec august Beinert był mistrzem budowlanym we Wrocławiu, matka Otthilie ur. Dahlem.   Mały Hans wychowany został w duchu katolickim.

Nauki pobierał w gimnazjach we Wrocławiu i Paczkowie oraz szwajcarskim Davos, gdzie przebywał od 1903 do 1905 roku lecząc chorobę płuc i odwiedzając gimnazjum dla leczących się tam dzieci „Fridericianum”.   Po zdaniu matury w 1906 roku studiował prawo, ekonomię i nauki polityczne na uniwersytetach we Wrocławiu i Berlinie.

Należał do noszącego barwy katolickiego związku studenckiego CV, któremu zobowiązany czuł się do końca życia.

Ukończenie studiów w roku 1909 zwieńczył prawniczym egzaminem państwowym I stopnia. Doktorat obronił w 1910 r. na podstawie rozprawy o organizacji i charakterze prawnym Banku Rzeszy.

W 1911 roku ożenił się z Magdaleną König z Wrocławia. Małżeństwo pozostało bezdzietne.

Karierę rozpoczął w Cesarskim Urzędzie Patentowym w Berlinie, a po zdaniu egzaminów asesorskich powrócił do Wrocławia gdzie pracował w magistracie.

Z powodu swojej przewlekłej choroby płuc nie brał czynnego udziału w I wojnie światowej.

W 1916 roku z ramienia Katolickiej Partii Centrum (Zentrumspartei) został burmistrzem miasta Rybnik, a w grudniu 1919 r. starostą rybnickiego powiatu. Dał się poznać jako propagator porozumienia między niemiecko a polskojęzycznymi Ślązakami oraz administrator i polityk kierujący się wyraźnie katolicką nauką społeczną.

Szczególna jego rola przypadła na okres walki plebiscytowej. W 1919 r. na życzenie Partii Centrum i Wrocławskiej Rady Ludowej objął stanowisko kierownika propagandy, którą prowadził wraz ze swym dalekim krewnym, przewodniczącym górnośląskiej Zentrumspartei księdzem Carlem Ulitzką. Sztab tej akcji znajdował się we Wrocławiu. Na ten czas wziął urlop od swojej funkcji jako rybnicki starosta.

W latach 1919-20, jako ekspert, należał do niemieckiej delegacji na konferencję pokojową w Paryżu. Był także współtwórcą niemieckiego Wolnego Stowarzyszenia dla Obrony Górnego Śląska (Freie Vereinigung zum Schutze Oberschlesiens) i Związku Wiernych Ojczyźnie Górnoślązaków (Verband Heimattreuer Oberschlesier).

Od 1922 do początku 1927 roku zasiadła jako przedstawiciel Niemiec w Górnośląskiej Komisji Mieszanej w Katowicach, kontrolującej przestrzeganie umowy o podziale Górnego Sląska. Oskarżony o szpiegostwo, złożył swój mandat.

Nadburmistrzem miasta Hindenburg był od 17 marca 1927 roku, do 4 kwietnia 1929 roku, szczegóły jego kadencji opisane są pod zdjęciem.

15 marca 1929 Hans Lukaschek mianowany został trzecim z kolei nadprezydentem powstałej w 1919 roku Prowincji Górnośląskiej i prezydentem Rejencji Opolskiej. Opuścił Zabrze i przeprowadził się do Opola.    W czasie swego tam urzędowania kładł nacisk na prawa mniejszości polskiej wyraźnie preferując jednak niemiecką kulturę i przynależność regionu. Był przeciwnikiem powstania polskiego gimnazjum w Bytomiu.     Dużym wyzwaniem dla regionu była konieczna opieka społeczna i walka ze skutkami kryzysu gospodarczego, co było dla Lukaschka priorytetem.   Przypisać można mu również sukcesy na polu kultury. W 1930 roku w Bytomiu otwarto Katolicką Akademię Pedagogiczną, w Raciborzu Górnośląską Bibliotekę Krajową (Oberschlesische Landesbibliothek) w roku następnym. W 1938 roku przeniesiono ją do Bytomia.

Okres sprawowania władzy na Górnym Śląsku opisywał on zawsze jako najbardziej satysfakcjonujący w swoim życiu.

Niestety w 1933 roku nastąpił w Niemczech gwałtowny zwrot wypadków i tak stało się również w życiorysie naszego bohatera.    W obu wyborach z marca 1933 roku NSDAP uzyskało nie tylko w berlińskim parlamencie, ale również w parlamencie pruskim i prowincjonalnym na Górnym Śląsku wyraźną większość. Na Dolnym Śląsku nawet absolutną. Tam wymiana kadr weimarskiej demokracji ukończona była już pod koniec miesiąca.

Na Górnym Śląsku, gdzie katolicka partia Centrum i związany z nią Lukaszek cieszyły się wielką popularnością postępowano ostrożniej, tym bardziej że ich zasługi w obronie niemczyzny w tym przygranicznym regionie były niepodważalne.  Jednak już 19 marca oficjalnie spełniono jego „prośbę o urlop”, a w rzeczywistości wysłano go na wcześniejszą emeryturę. Powodem tego nie była bezpośrednio przynależność partyjna Lukaschka, lecz jego otwarcie wrogi stosunek do nowe władzy i niesubordynacja.

Jako nadprezydent prowincji nie zwolnił licznych zaprzysiężonych na konstytucję weimarską urzędników.

Własnoręcznie zerwał wywieszoną na siedzibie urzędu prowincji flagę z hakenkreuzem.

Mimo nalegań Hermana Göringa nie zabronił wydawanej w Gliwicach gazety partii Centrum „Oberschlesische Volksstimme”.

Po przymusowym opuszczeniu stanowiska osiedlił się wiosną 1934 roku, wraz z rodziną we Wrocławiu, gdzie otworzył kancelarię adwokacką. Większość klientów których reprezentował to Niemcy pochodzenia żydowskiego i duchowni katoliccy, w których kręgach miał wielu przyjaciół. Szczególnie wśród niemieckich Żydów, których cenił za to że w plebiscycie prawie wszyscy głosowali za Niemcami. Wielu z nich pomógł w opuszczeniu kraju.

Wobec takiego nastawienia nie zdziwi nas że wkrótce dołączył do ruchu oporu przeciw nazizmowi.

O współpracę z  „Kreisauer Kreis“ (Krąg z Krzyżowej) poprosił go znajomy z czasów opolskich Helmuth James Graf von Moltke. W 1942 roku wziął udział w pierwszej dużej konferencji organizacji, która odbyła się w dniach od 22 do 25 maja w domu rodziny von Moltke.

W wypadku wyeliminowania Hitlera i jego kliki, Lukaschek przewidziany był jako komisarz rzeszy dla wschodnich prowincji. Utrzymywał kontakt między spiskowcami a czołowymi organizacjami katolickimi.

Hans Lukaschek uczestniczył w spotkaniu Kręgu 10 czerwca 1944 r. w Berlinie i w przygotowaniach do zamachu na Hitlera w dniu 20 czerwca 1944 r. Po jego niepowodzeniu został natychmiast aresztowany we Wrocławiu (tego samego dnia wieczorem), poddany torturom przez Gestapo i osadzony najpierw w więzieniu Berlin-Moabit, później w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück.

Przy pomocy wpływowego przyjaciela z otoczenie Hermanna Göringa udało się opóźnić jego proces przed Sądem Ludowym (Volksgerichtshof) aż do śmierci osławionego prezydenta tego „sądu” Rolanda Freislera 19 kwietnia 1945 roku (zginął w trakcie bombardowania).

Na ostatniej rozprawie w historii tej instytucji zapadł wyrok uniewinniający z powodu braku dowodów i faktu zastosowania tortur.

Zwolniono go 22 kwietnia z więzienia przy Lehrter Straße w Berlinie.

Po wojnie osiadł w Berlinie gdzie otworzył kancelarię adwokacką i notarialną.

Szybko włączył się ponownie w życie polityczne nowych Niemiec. Wraz z wieloma członkami Katolickiej Partii Centrum i wrogami narodowego socjalizmu, wziął udział w założeniu nowej, ponadkonfesjonalnej chrześcijańskiej partii politycznej CDU – Christlich Demokratische Union Deutschlands (najczęściej rządzącej partii zachodnich Niemiec) . Jego nazwisko znalazło się w proklamacji założycielskiej z 26 czerwca 1945 r.

W listopadzie tego roku wyjechał do Turyngii w sowieckiej strefie okupacyjnej, gdzie 27 objął stanowisko wiceprezydenta administracji państwowej, oraz resort rolnictwa i leśnictwa. Starał się również pomagać wielkiej rzeszy Ślązaków, którzy znaleźli tam schronienie.

Jednak ze względu na spory z sowietami na temat reformy rolnej i wysokości dostaw płodów rolnych, szybko pozbawiono go tych stanowisk. Sytuacja zmusiła go do ucieczki w połowie września 1946 roku przed dalszymi represjami, najpierw do Berlina Zachodniego gdzie kilka miesięcy pracował w swym zawodzie adwokata.

Z początkiem 1948 roku otrzymał stanowisko sędziego w sądzie rejonowym w Königstein im Taunus. Jednak już marcu powołano go wiceprezesa sądu najwyższego „Bizone” (nazwa połączonej brytyjskiej i amerykańskiej strefy okupacyjnej po II wojnie światowej) w Kolonii.

W 1949 roku objął wiceprezesurę niemieckiego „Caritasu”, funkcję tą zachował do końca życia.

Następnym jego przystankiem było Bad Homburg v.d.H., gdzie Frankfurcka Rada Gospodarcza utworzyła Główny Urząd ds. Natychmiastowej Pomocy, który miał zająć się odszkodowaniami dla ofiar wojny w strefach zachodnich; Lukaschek objął prezydenturę w maju 1949 roku. Wierzył, że na tym urzędzie będzie mógł w szczególny sposób pomóc przesiedleńcom. Jednocześnie zrezygnował z przejętego akurat w kwietniu przewodnictwa w „Centralnym Związku Wypędzonych Niemców” (Zentralverband der vertriebenen Deutschen).

Również na tym stanowisku nie zagrzał długo miejsca, gdyż we wrześniu pierwszy kanclerz Republiki Federalnej Niemiec – Konrad Adenauer powołał go na stanowisko ministra do spraw wypędzonych, uchodźców i ofiar wojny.

Już w maju 1950 r. popadł w konflikt ze swoimi „podopiecznymi” nie ulegając żądaniom środowisk wypędzonych w zakresie finansów, często jego zdaniem zbyt wygórowanym i nie do spełnienia, przy szczupłych środkach państwa.

Utrudnieniem był również fakt że nie zasiadał w Bundestagu (parlamencie) i nie posiadał zaplecza politycznego.

Z tej sytuacji zadowolony nie był również kanclerz, który zaproponował mu odejście z rządu i stanowisko ambasadora przy Watykanie. Jednak Lukaschek odmówił.

Dzięki staraniom jego gabinetu ustanowiono kilka ważnych dla wypędzonych ustaw, na czele z federalną ustawę o wypędzonych („Ustawa o sprawach przesiedleńców i uchodźców”) w maju 1953 roku.

Warto wspomnieć że z jego inicjatywy i pośrednictwa kierowanego przez niego ministerstwa, pod kierunkiem naukowym Theodora Schiedera, rozpoczęto pod koniec lat pięćdziesiątych publikację wielotomowej dokumentacji wypędzenia Niemców ze Środkowo-Wschodniej Europy.

Po zakończeniu tej turbulentnej kadencji, przeprowadził się do Freiburga w Breisgau. Tam działał jako wiceprezes niemieckiego Caritasu i przewodniczący Katolickiej Rady ds. Uchodźców. Oprócz tego pracował w Centralnym Komitecie Niemieckich Katolików i przewodniczył Federalnemu Zgromadzeniu Ziomkostwa Górnoślązaków.

Hans Lukaschek otrzymał również wiele odznaczeń i tytułów. W 1953 roku odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec .

Był kawalerem magistralnym Zakonu Maltańskiego i kawalerem Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie.

Zmarł 26 stycznia 1960 roku po trwającej rok ciężkiej chorobie.