Muzeum – dokumenty
„Kennkarte” (Karta Rozpoznawcza) z lat II wojny światowej.
1
2
Pierwsza najstarsza (1) wystawiona w 26 czerwca 1940 roku przez sierżanta policji (Polizeimeister) komisariatu nr 7 w Zabrzu (Hindenburg O.S.), odczytać można to na pieczęciach pod zdjęciem. Jej właścicielem był pan Romanus Wiencek, hutnik z Zabrza. Zastosowano tu rzadką w języku niemieckim odmianę imienia Roman. (Zazwyczaj Roman po niemiecku to też Roman).
Następna Karta (2) wystawiona w rok później dla pani Adelheid Wienczek nieco się róźni. Inna jest treść pieczątki urzędu który ją wystawił. „Prezydent Policji w Gliwicach – Urząd Policji Hindenburg – Komisariat nr 7” Panin Adelajda była krewną Romana Wiencek, ale jego polskie nazwisko zostało pozbawione jednej litery, zapewne przez niemieckiego urzędnika który błędnie wpisał je do jakiegoś papieru.
3
4
Trzeci dokument (3) pani Marie Wienczek z domu Pietrek, nie różni się niczym od poprzedniego.
Kennkarte miała następujące rubryki od góry: miejscowość, numer, data ważności, nazwisko, imię (pierwsze było podkreślane), data urodzenia, miejsce urodzenia, zawód, niezmienne znaki szczególne, zmienne znaki szczególne, uwagi. Na ostatniej stronie (4) naklejano znaczek skarbowy o wartości 1 RM (Reichsmark).
Takie dowody tożsamości wprowadzono w III Rzeszy zarządzeniem z dnia 22 lipca 1938 roku. Były obowiązujące dla obywateli Rzeszy, mężczyzn od 18 roku życia (poborowych) i dla wszystkich korzystających z małego ruchu przygranicznego. Również dla wszystkich osób pochodzenia żydowskiego. Opłata za wystawienie wynosiła 1 RM. Dla Żydów 3 RM.
Kennkarte miała wielkość formatu A6, papier wzmocniony był lnem. Po 1945 r. orła ze swastyką zaklejano nalepką z tekstem „Dokument ważny tymczasowo”. Ostatecznie w 1951 r. w Republice Federalnej Niemiec zastąpił ją „Personalausweis” , czyli Dowód Osobisty.
Za udostępnienie rodzinnych dokumentów serdecznie dziękujemy pani Gabrieli Salwierak.
Opracował: Andrzej Dutkiewicz.
