Hufiec Gliwicko–Zabrski Związku Harcerstwa Polskiego w Niemczech.
Wiosną 1923 roku został utworzony Hufiec Harcerski Śląska Opolskiego. Do Hufca należały drużyny z powiatu gliwickiego, zabrskiego i bytomskiego. Na walnym zgromadzeniu w dniu 29 listopada 1924 roku ukonstytuował się Związek Harcerstwa Polskiego w Prowincji Górny Śląsk. W marcu 1925 roku nastąpił podział Hufca Harcerskiego Śląska Opolskiego na Hufiec Gliwicko – Zabrski (którego komendantem został Antoni Powiecka) oraz Bytomski. Utworzona została także samodzielna drużyna w Opolu. Równocześnie podpisano porozumienie z harcerzami berlińskimi o utworzeniu związku harcerskiego, którego obszarem działania miał być obszar całych Niemczech. W dniu 9 maja 1926 roku w Bytomiu na walnym zgromadzeniu przyjęto nowy statut związku oraz ustalono nazwę: Związek Harcerzy Polskich w Niemczech. W 1927 roku zmieniono nazwę na Związek Harcerstwa Polskiego w Niemczech.
Od 1927 roku w Hufcu Gliwicko – Zabrskim nastąpiło ożywienie działalności. Rozpoczęło się od zorganizowania wycieczki harcerzy z Gliwic do Krakowa. W 1928 roku Antoni Powiecka brał udział w zjeździe drużynowych w Katowicach. W następnym roku odbyła się piesza wycieczka Hufca w Beskidy. Na początku stycznia 1929 roku Antoni Powiecka rozpoczął prowadzenie Kroniki Hufca Gliwicko – Zabrskiego. W dniu 6 kwietnia 1929 roku zorganizowana została w Sali Herzla w Zaborzu zbiórka hufca, którą inspekcjonował Naczelnik ZHP w Niemczech Józef Kwietniewski. W dniach 28 i 29 czerwca 1929 roku odbył się dwudniowy biwak w Ornontowicach koło Zabrza. W dniach 12-21 lipca 1929 roku Antoni Powiecka brał udział w II Narodowym Zlocie Harcerzy w Poznaniu, organizowanym tam jako impreza towarzysząca Powszechnej Wystawie Krajowej. Inne wspólne imprezy hufca, organizowane przez Antoniego Powieckę i opisane przez niego w Kronice, to wieczorek harcerski, jaki odbył się 1 stycznia 1930 roku w sali Banku Ludowego w Gliwicach. Brali w niej udział członkowie Zarządu Śląskiej Prowincji ZHP w Niemczech: Stanisław Witczak i Artur Aulich oraz dyrektor Banku Ludowego w Gliwicach Teodor Gadziński, przewodniczący Koła Przyjaciół Harcerstwa przy Hufcu Zabrsko-Gliwickim. W dniach 7 – 9 czerwca 1930 roku zorganizowana została następna wycieczka w Beskidy. Sprawozdanie z tej wycieczki zostało zamieszczone w czasopiśmie „Młody Polak w Niemczech”, nr 4 z 1930 roku, strony 20 – 21. Ze względu na charakter tego opisu postanowiłem przepisać je z oryginału.

Harcerstwo
Harcerska wycieczka w Beskidy.

Taki to już u nas harcerzy zwyczaj, że z chwilą nadejścia wiosny projektuje się wycieczki w przecudną przyrodę. W czasie Zielonych Świąt urządził hufiec gliwicko – zabrski swą pierwszą wycieczkę tegoroczną w Beskidy. Wyjazd nasz nastąpił w sobotę, 7-go czerwca, popoł. Z Katowic. Wszyscy, punktualnie zebrani na miejscu wyjazdu z solidnie wypchanemi plecakami, oczekiwali z niecierpliwością na pociąg, który zawieźć nas miał do Milówki. Po nadejściu pociągu wchodzimy do przydzielonych nam przedziałów i zaczynamy się roztarasowywać. Już podczas podróży młodzież wygląda z okien i czerpie zdrowe powietrze górskie. Początki gór, lasy iglaste i liściaste, zboża na polach radowały nasze dusze. Koło godziny 20-tej przyjechaliśmy do Milówki, stamtąd pieszo do schroniska na Baranią Górę, gdzie zostały już przygotowane dla nas noclegi. Przy pięknej pogodzie i świetle księżyca droga nie męczyła nas wcale. Drugi postój był przy pięknej kapliczce niedaleko schroniska. Tam śpiewem „Pod Twą obronę“ dziękowaliśmy za udany marsz, życząc sobie pogody i powodzenia w dalszej wycieczce. W pierwsze święto schodziliśmy rano drogą barwną a wesołą, między dwoma ścianami drzew, potem polem otwartm aż do Milówki, gdzie wysłuchaliśmy Mszy św. Ciekawy dla nas był strój tamtejszych mieszkańców. Góralki w kolorowych spódniczkach, w wyszywanych gorsecikach i jednakowych chustkach. Część z nich idzie boso: boć to lżej w skwar letni, w ręku niosą obuwie, które dopiero przy samym kościele wkładają. Po nabożeństwie obiad i marsz zpowrotem. Upał, słońce doskwiera żarem południowym, ciężko było iść potem otwartem, ale niedługo – byliśmy już na drodze, wysadzonej drzewami. Wszyscy, choć trochę zmęczeni drogą powrotną, jednak żywo zabierali się do zabaw i gier towarzyskich, bawiąc się do samej nocy. W trzeci dzień czekał nas wymarsz na szczyt Baraniej Góry. Powietrze było świeże, jakby niebu przez góry skradzione, a tak przejrzyste, że ze znacznej odległości mogliśmy ujrzeć całe pasmo górskie. Widzieć można było także, jak wszędzie górował kolor zielony, we wszystkich odcieniach od ciemnej zieleni lasów do prawdziwie wiosennej trawki. Ze szczytu schodziliśmy do doliny, doliną kierowaliśmy się do Wisły, najnowszego miejsca letniskowego w Beskidach. Wisła to zakątek nadzwyczaj miły, piękny i obfitujący w prześliczne krajobrazy górskie. Z Wisły wróciliśmy do domu. Wśród uczestników padały słowa: – Tak było dobrze, szkoda, że ten dzień wycieczkowy zda się trwać godzinę!

Pojedziemy jeszcze raz tego roku. Naturalnie! – Harcerz