Kamień węgielny poświęcono 22 września tego roku, a budowę, po kilku przerwach, spowodowanych chorobą proboszcza, ukończono 10 września 1933 roku poświęceniem świątyni przez Księdza Infułata Wilhelma Kasperlika. Sam ksiądz Mende nie mógł na skutek choroby wziąć udziału w tej uroczystości. Zmarł 11 stycznia 1934 i pochowano go na cmentarzu parafialnym. Wykończeniem kościoła i jego wnętrza zajął się już następny proboszcz Ks. Jerzy Brejza. Od tego momentu skończyły się wędrówki pawłowian do kościoła w Bielszowicach i tymczasowego kościoła w wynajętej sali tanecznej przy Moltkestrasse, obecnej ulicy Ks. Mendego.

Swą formę budowla zawdzięcza podziałowi Górnego Śląska w 1922 roku. Wszystkie projekty powstałe po tej dacie musiały stanowić kontrast w stosunku do niemieckiej tradycji budownictwa i świadczyć swą architekturą o potędze narodu i kultury polskiej. Próżno więc doszukiwać się w nim wyraźnych cech neogotyckich, czy modernistycznych. Projektanci Zygmunt Gawlik i Franciszek Mączyński zaczerpnęli z wzorców staropolskich kościołów wczesnośredniowiecznych przebudowywanych w okresie baroku. W jego bryle znaleźć można inspirację krakowskimi kaplicami kopułowymi.

Faktycznym autorem świątyni był Zygmunt Gawlik (1895-1961), którego dziełem jest również Archikatedra Chrystusa Króla w Katowicach, największa archikatedra w Polsce.