Pływalnia miała wymiary 10×25 m. Głębokość od 0,9 do 3,8 m. Nad nią zamontowano szklany, przepuszczający światło dzienne dach. Pierwotnie, wzorując się na „Amalienbad” (Łaźnie Amalii) w Wiedniu, projektowano szklany dach otwierany. To wprowadziło by do naszej „Badeanstalt” w ciepłych miesiącach atmosferę kąpieliska. Zamontowano dwie trampoliny na wysokościach 2,1 i 3,0 m.
Spośród ponad trzydziestu wybudowanych w 20-stych i 30-stych latach w Niemczech łaźni miejskich z basenami pływackimi, nasza zabrzańska był jedną z najlepiej wyposażonych.
Oprócz basenu pływackiego skorzystać można było jeszcze z pryszniców, wanien kąpielowych w III klasach, kąpieli zdrowotnych w 14 rodzajach, także słonecznych i parowych, sauny, inhalatorium i sali gimnastycznej. Były też biblioteka i czytelnia. W Łaźni znajdowały się też restauracja, fryzjer i mieszkanie służbowe.

Kubistyczną bryłę budynku wybudowano w stylu ekspresjonizmu i modernizmu. W miastach o zanieczyszczonym przez przemysł powietrzu jak wówczas Zabrze, fasady łaźni nie były tynkowane. Pokrywano je cegłą klinkierową i kaflami, odporniejszymi na sadzę, kwaśną atmosferę i łatwymi do oczyszczenia. W Zabrzu użyto wysoko cenionej i eksportowanej cegły klinkierowej produkowanej w „Ilse-Bergbau-AG” z Łużyc Dolnych, która pokryła fasady tak znanych budowli jak Reichsdruckerei (Drukarnia Państwowa) w Oslo, czy kasyna oficerskiego w Leningradzie. Fasada wokół wejścia do łaźni przy placu Krakowskim została wyłożona kaflami, w trakcie małej przebudowy wkrótce po ukończeniu budynku.

W wydaniu gazety „Der Oberschlesische Wanderer” z dnia 1 kwietnia 1927 roku znalazła się rycina przedstawiająca przyszłą „Łaźnię Miejską”. Przedstawiała ona zupełnie inny, wiele bardziej tradycyjny budynek.