Pani Irena Garrebeek opisała nam losy baru „Wiejskiego” na Zaborzu po wojnie. Jak oblewała wodą pijaków, gdzie grała górnicza orkiestra i co stało się z salą balową, oraz właścicielami za komuny. Przytaczamy tu jej wspomnienia.

„Jestem z rocznika 1950 i mieszkałam do 1964 roku na Zaborzu. W latach 1958-1960 bawiłam się jako dziecko w tym domu. Z tyłu budynku znajdowała się ogromna sala balowa która służyła wtedy jako skład mebli, a z tej wspanialej dekoracji która widać na pocztowce, nie było już wiele widać. Od czasu do czasu przyjeżdżała ciężarówka na podwórko i przywoziła czy odwoziła meble. Miałam wtedy około siedmiu lat. Moja koleżanka Iwona Augustyn była o dwa lata młodsza ode mnie. Jej mama Margot chyba pracowała, bo nie widywałam jej tak często, a nami opiekowała się babcia Kunigunde(?) Krawietz. Mielismy to same nazwisko, chociaż nie byłyśmy spokrewnione. Wtedy mówili, ze dziadek Krawietz był kiedyś właścicielem domu i restauracji. (rzeczywiście był) Wróci późno z pracy przymusowej w Rosji, tak jak mój ojciec, to chyba było w roku 1949 i wkrótce potem zmarł. Restauracja przeszła w ręce komuny, ale rodzina pozostała w tym mieszkaniu na całym piętrze nad restaurację. Było to bardzo wielkie mieszkanie ze wspaniałymi meblami. Pamiętam pokój z czarnymi błyszczącymi meblami, nie wiem, czy z laku czy hebanu . Dojście było z dwóch stron. Babci nie podobali się pijacy, którzy wychodzili z restauracji do ubikacji na dworze się wysikać i pozwalała nam oblewać ich zimną wodą. To była zabawa! W restauracji śmierdziało piwem i tytoniem i było to miejsce ze złą reputacją. Często przyjeżdżała milicja, bo pijacy się tłukli. Ale na Barbórkę grała orkiestra górnicza pod domem. Mieszkaliśmy prawie na przeciwko, na Korczoka 36. (ten dom, należący kiedyś do mojego wujka Korusa, jest teraz w opłakanym stanie).
Ojciec Iwonki, która była o dwa lata młodsza ode mnie, miał na nazwisko Augustyn, był jakaś ważna osoba za komuny, bo wciąż był „na delegacjach”. Rodzice bardzo się kochali. Pewnego dniu, to musiało być w roku 1960, cala trojka bez ojca wyjechała do Niemiec na odwiedziny i nie wrócili już z powrotem. Przez pewien czas męczyłam pana Augustyna, jak wracał z pracy moimi pytaniami, kiedy nareszcie wrócą. Potem on zniknął. Dorośli mówili, ze wzięli go do wiezienia. W roku 1964 wyjechałam z rodzina do Niemiec i spotkałam tam Iwonkę. Mieszkali w Marl i mama Iwonki miała salon kosmetyczny w Bochum. O ojcu już nie było mowy i ja się tez nie odważyłam już pytać co z nim stało. Kontakt z Iwonka niestety się nie utrzymał, nie wiem, gdzie teraz mieszka.
Nie wiem, czy za informacja sie Wam przyda, Ale ciesze się, ze w internecie są strony o Zaborzu i Zabrzu, gdzie spędziłam moje dziecinne lata.
Los poniósł mnie do ciepłych stron, mieszkam teraz z mężem we Włoszech ale chętnie wspominam dziecięce lata na Zaborzu”.
Pozdrawiam serdecznie
Irena Garrebeek.