Drugi drewniany kościół św. Andrzeja na reprodukcji obrazu autorstwa O. Lorenza, który znajdowała się w przedwojennym Muzeum Miejskim.

Pierwszy drewniany kościół stał na terenie cmentarza przy ulicy Staromiejskiej. W 1530 roku spłonął i w tym samym miejscu postawiono drugi, również drewniany, w roku 1546. Posiadał on dzwonnicę i trzy ołtarze. Rozebrano go w 1867 roku a z uzyskanego drewna zbudowano szpital dla ubogich.

Oba kościoły zbudowano z grubo ciosanych siekierą drewnianych bali o przekroju kwadratu, tzw. Schrotholz (Niem.). Ten sposób budowy charakteryzował się również bardzo nisko schodzącym i mocno odstającym od ścian dachem.

Drzewa przewidywane do budowy tym sposobem były odpowiednio przygotowywane. 3-4 lata przed ścięciem usuwano z nich spiralnie korę pod koroną. W efekcie wzrastała ilość żywicy w pniu, co zapewniało naturalną ochronę przed szkodnikami i czynnikami atmosferycznymi po ich zabudowaniu.

Ten sposób budowy domów i kościołów stosowano wiele stuleci na Śląsku i Górnych Łużycach.

Około 1930 roku naliczono na Górnym i Dolnym Śląsku ok. 130 kościołów zbudowanych tą metodą.

Na przełomie XIX i XX wieku coraz częściej budowano z cegły.